| . از اینكه توبهاش پذیرفته نشود، باید بترسد. 2. امید داشته باشد كه توبهاش پذیرفته شود. 3. اطاعت و بندگى خدا را ادامه دهد: «عسى ربكم ان یُكفّر عنكم سیّئاتكم». در قرآن كریم رجوع و هجرت انسان به سوى خدا به «فرار» نیز تعبیر شده است؛ چنان كه مىفرماید: «فَفِرّوا الى اللّه» ؛ ذاریات (51)، آیه 5. «به طرف خدا هجرت و فرار كنید» دستور فرار به قلعه توحید، متوجه همه حتى معصومین(ع) است و اختصاص به مشركان، اهل كتاب و مسلمانان عادل یا فاسق (تبهكار) نمىشود. البته كسانى كه خیلى دورند، باید تلاش بیشترى بكنند تا خود را به مركز قلعه امن برسانند. فرار از خود رجوع به طرف خدا، چندین مرحله دارد: جاهلان باید از جهل به علم فرار كنند و احكام الهى را فرا بگیرند، وقتى به علم رسیدند، باید از علم حصولى - با عمل به دانستههاى خود به علم حضورى برسند. هنگامى كه به علم حضورى رسیدند و «علم الیقین» آنان «عینالیقین» شد، باز هم باید از این مرحله صعود كرده و «فرار» را ادامه دهند تا از «عین الیقین» به «حقالیقین» برسند. همینطور سیر را ادامه دهند تا آنجا كه چیزى را جز حق مشاهده نكنند (به توحید خالص دست یابند). پس توقف در هیج مرحلهاى، روا نیست و همه موظف و مكلّف به توبه هستند. سر توبه این است كه تائب دائماً در بیم و امید است، نه یقین دارد كه گذشته و خطاهایش بخشیده شده و نه ناامید از بخشش و رحمت الهى است. این خوف و رجا، همان تزكیه روح یا جهاد اكبر است. البته با وجود بخشیده شدن گناه و پذیرش توبه از فضل و لطف الهى، بین فردى كه گناه كرده و سپس توبه نموده، با فردى كه از ابتدا مراقب بوده كه به گناه آلوده نگردد، تفاوت وجود دارد و برخى از بزرگان گفتهاند: فردى كه گناه نكرده، مانند صفحه كاغذ سفیدى است كه چیزى بر آن نوشته نشده است؛ ولى فردى كه گناه كرده و سپس توبه نموده، همانند كاغذ سفیدى است كه بر آن چیزى نوشته باشند و بعد آن را پاك كنند؛ یعنى، به هر حال بین این دو تفاوت وجود دارد. براى آگاهى بیشتر ر.ك: مكارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج 24، ذیل آیه شریفه 8، سوره «تحریم». |
آخرین ارسال های انجمن
| عنوان | پاسخ | بازدید | توسط |
 چگونه با جادو مقابله کنیم؟ |
0 | 1359 | mazad007 |
دنیای علوم غریبه